Αυτονομία στη θέρμανση, ακόμα και σε παλαιές κατασκευές
Όποια λύση και αν επιλέξει κάποιος, με κριτήριο το κόστος της, το σίγουρο είναι πως η τελική απόφαση θα είναι απείρως πιο εύκολη και άμεση αν πρόκειται για μονοκατοικία, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται στις πολυκατοικίες και ειδικά τις παλαιές με κεντρική θέρμανση, όπου δεν συμφωνούν όλοι ομόφωνα ποια τακτική πρέπει και μπορούν να ακολουθήσουν για να αντιμετωπίσουν τα αυξημένα κόστη θέρμανσης.
Καθώς όμως όλο και περισσότεροι έχουν απαίτηση αφενός για ικανοποιητική θέρμανση (σε διάρκεια και ποσότητα) και αφετέρου για οικονομική λειτουργία, μία πρακτική λύση στην περίπτωση που δεν μπορεί να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση στη λειτουργία της κεντρικής θέρμανσης, είναι αφορά να υπάρξει μία αυτονομία στη χρήση της, ώστε ο κάθε καταναλωτής να χρεώνεται μόνο τις ώρες που θέλει ώστε να μη γίνεται επιβαρύνετι αλόγιστα για τις ώρες που το διαμέρισμα είναι κλειστό και δεν τη χρειάζεται.
Ανακύπτει έτσι το ζήτημα της δίκαιης κατανομής των δαπανών θέρμανσης στις πολυκατοικίες η οποία, με τον τρόπο που εφαρμόζεται στη χώρα μας, παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες και γίνεται σε πολλές περιπτώσεις αντικείμενο διενέξεων και τριβών μεταξύ των ενοίκων.
Γεγονός είναι ότι στα Ελληνικά κτίρια, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν γίνεται μέτρηση της κατανάλωσης θερμότητας σε κάθε ιδιοκτησία, ώστε η δαπάνη θέρμανσης να συνδέεται με την πραγματική κατανάλωση. Ακόμα και στις σύγχρονες κατασκευές αυτόνομης θέρμανσης με χρήση ωρομετρητών, η κατανάλωση θερμότητας γίνεται κατ’ εκτίμηση, διότι μετριέται ο χρόνος χρήσης της θέρμανσης από το διαμέρισμα και όχι το πραγματικό ποσό θερμότητας που αποδίδεται σε αυτό.
Η λύση στο πρόβλημα της κατανομής δαπανών θέρμανσης, σε κτίρια χωρίς αυτονομία, αποτελεί η χ...
